Snel hulp por een eetstoornis vinden lukt meestal niet

Zijn moeder kreeg door dat er iets mis foi toen hij op een middag in de tuin ging sporten. Op zich niet vreemd: Maurice era muito esportivo e beweeglijk. Ele foi ene opmerking die haar ação fronsen. Toen ze hem riep, zei hij: “Ik moet nog drie keer.”

Ele? Moeten? Van wie?

Aan de keukentafel vertelt Maurice (15) sobre o período de afgelopen. Em zomer van 2020 kreeg hij de diagnosticar anorexia nervosa. Door de pandemie foi zijn leven in één klap stil komen te liggen. „Alles waar ik me normal aan vasthield, zoals school en voetbal, viel weg. Eten acabou.

Ele começou a verpakkingen, die ging hij Grondig bestuderen. Al gauw kende hij het aantal quilocalorieën em een ​​rijstwafel de mueslireep uit zijn hoofd. Hij moest continu em beweging zijn, alleen água potável. Toen zijn ouders vroegen wat er aan de hand era, draaide hij er niet omheen: “Ik ben de hele tijd met eten bezig”.

Em het najaar ging het snel slechter. Soms tinha hij het gevoel dat hij er niet meer wilde zijn. Hij kreeg therapie via een instelling voor jeugd-ggz, er kwam een ​​veiligheidsplan wegens zijn suïcidale gedachten, maar er was weinig oog voor zijn eetstoornis. Bij de huisarts werd Maurice in eerste instantie weggestuurd – eerst maar eens bloed laten prikken. Vlak voor Kerst foi oi zo verzwakt en ondervoed, dat de huisarts hem doorverwees naar de spoedeisende hulp. Nog diezelfde dag werd hij opgenomen.

Nós, na Holanda, encontramos een eetstoornis e dringend hulp zoekt, krijgt die meestal niet. Omdat de zorg voor jongeren met anorexia vaak te laat komt en tekortschiet, noemde toenmalig ministro Hugo de Jonge (Volksgezondheid, CDA) het drie jaar geleden al zijn „grootste hoofdpijndossier”. Dat was nog vóór de coronacrisis, waarin deskundigen het aantal kinderen en jongeren met ernstige psychische problemen schrikbarend zagen toenemen. Você já pode conhecer a história da UMC de Amsterdã em 2020, desde 2020 até 36 anos de idade com anorexia, e até 24 anos. zei onlangs dat hij denkt dat het aantal jonge eetstoornispatiënten tijdens de pandemie verdubbeld is.

Crisisgevallen

Hoewel het kabinet de afgelopen jaren miljoenen in de aanpak van eetstoornissen investeerde – er kwamen twee expertisecentra en meer mesma coisa tussen de verschillende zorgaanbieders – is de snelle beschikbaarheid van zorg nauwelijks verbeterd. De wachttijden variëren per aanbieder en regio, maar twee of drie maanden wachten op een eatinggesprek is niet ongebruikelijk.

Onvoldoende geld en personeel é um problema no hele jeugd-ggz. Crisisgevallen zorgden in coronatijd por nog meer druk op de al overbelaste zorg. Vaak é er sprake van wachttijd op wachttijd: eerst por een ingestão, vervolgens por behandeling. Omdat problemen in de tussentijd verergeren, komt het voor dat jongeren als ze eindelijk aan de beurt zijn worden doorverwezen en op weer een nieuwe wachtlijst belanden, constateerde Inspectezorg Jezondheids.

Dat Maurice toch relatief snel aan zijn herstel kon werken, é te danken aan zijn moeder Mathilde. Toen ze merkte dat het maanden zou duren voor ze terecht konden bijeen gespecialiseerde kliniek, zocht ze naar alternatieven. Você conhece Isa Power, e também organiza os homens com eetprobleem koppelt com treinadores de experiência de trabalho e terapia e aanbiedt do programa, ou para a família bijvoorbeeld. Zijn ouders stelden Maurice voor de keuze: wat wil je? Dít, de wachten op een plek bije een kliniek?

Ele foi treinador. Isabelle Plasmeijer, oprichter de Isa Power, que conheceu a colega Esther Maurice begeleiden. Drie, soms vier keer por semana zochten ze hem op. Plasmeijer herinnert zich hoe hij in het begin “als een dood vogeltje” op de bank zat. “Hij wilde niet eten, niet herstellen, was boos op alles en iedereen.”

Ook toen Maurice vijf weken in het ziekenhuis lag, bleef ze komen. Ze zat naast hem als hij vol weerstand een mandarijntje at. „Ik zei: van mij hoeft het niet. Je kunt ook lekker ziek blijven, dan hoef je niet aan het leven deel te nemen.” Zo probeerde ze hem wakker te schudden, zegt ze. En inzicht te geven: waarom denk je dat je dit nodig hebt? Wat zit er ónder de eetstoornis?

Boter op je brood

Toen ze ruim vijftien jaar geleden zelf met een eetstoornis kampte, merkte Plasmeijer dat de zorg vrijwel uitsluitend gericht was op aankomen. Het enige doel leek te zijn: zo snel mogelijk weer een gezond gewicht. „De psycholoog vroeg: ‘Hoe gaat het met eten, is het gelukt?’ De diëtist zei: ‘Doe poter op je brood.’ Maar wat ik echt nodig had, werken aan mijn zelfvertrouwen, gebeurde niet.”

Sindsdien é er veel veranderd: het idee dat het behandelen van een eetstoornis, zeker bij jongeren, vraagt ​​​​om samenwerking tussen verschillende hulpverleners é a raça inmiddels geoaccepteerd. Maar zolang toegang tot reguliere zorg weken of maanden kan duren, moet duidelijk zijn wat je al wel kunt doen, zag ook de landelijke stuurgroep van deskundigen K-EET. O novo Isa Power e o programa online estão disponíveis: Pare de assistir.

Bij Isa Power contou com 25 treinadores e 40 jogadores – ajudamos 500 homens por ano. De kosten (95 euros para uma sessão perdida, cerca de 1.000 euros para uma trajetória) não foi concluído, pode ser acessado pelo cliente, bem como pelo orçamento das pessoas (pgb) aanvragen. Omdat de oorzaak van een eetstoornis bij iedereen anders is, zegt Plasmeijer, is beter worden altijd maatwerk. Daarom oferece Isa Power todos os métodos aan, de hipnoterapia para EMDR. Ze wijst erop dat veel anorexiapatiënten zich ‘gezien’ voelen door hun ziekte en zich eraan vastklampen. “Ervaringsdeskundigen herkennen dat.” Ze é ervan overtuigd dat herstel plaatsvindt in het echte leven. “Als je daaruit weg bent, wordt de stap terug alleen maar groter en enger.”

Bij Maurice, zegt hij zelf, hing de eetstoornis samen met de dynamiek in het gezin. „Ele foi niet altijd gezellig thuis. Ik voelde al die emoties en kon daar niet goed mee omgaan. Ik dacht vaak: het ligt vast aan mij.” Zijn zusje – geboren com een ​​hartafwijking – heeft veel zorg nodig. „Ik haalde goede cijfers, ik era de sportieveling. Ik wilde niet lastig zijn.”

Met hulp van Isabelle en Esther – „een soort oudere zussen” – leia hij zijn gevoelens uiten en opkomen voor zichzelf. Sinds een paar maanden gaat het weer écht goed met hem. „Em fevereiro dreigde ik terug te vallen. Als ik zo door zou gaan, foi een opname de enige mogelijkheid. Dat wilde ik niet, ik wilde vrij zijn.” Nu voetbalt hij weer, in de hoofdklasse. Hij é hersteld en ziet de eetstoornis também onderdeel van zijn leven – daarom is hij er open over. “Ik ben nog steeds Maurice, maar nu een betere versie.”