Postuum | Jean-Louis Trintignant, ator de 50 manieren kon zwijgen

Toen Jean-Louis Trintignant em 1950 no teatro ging solliciteren, werd hij overal weggewuifd. Isso é nu amper te geloven: Trintignant werd in de jaren 60 een van de uithangborden van de Franse no cinema italiano, zowel de populaire komedies als actiefilms, e een boegbeeld van de nieuwe generatie cineastas.

Misschien pleitte zijn afkomst tegen de ex-rechtensstudent die had besloten teatral-acteur te worden. Trintignant kwam uit een gegoed milieu, zijn vader era industrieel. Zijn oom foi o piloto de Fórmula 1 Maurice Trintignant, o vencedor do Boekte em Le Mans en Mônaco.

Louis Trintignant, een andere oom, foi piloto de corrida para Bugatti. Toen Claude Lelouch bainha castte als racepiloot em Un homme et une femme (1966) reed Jean-Louis zelf alle racescènes. Ok buiten de film racete hij: em 1987 werd hij zevende em 24 uren van Spa-Francorchamps.

Un homme et une femme maakte van Trintignant een ster. Tien Jaar Eerder foi Hij Al Doorgebroken conheceu Et Dieu… crea la femme van Roger Vadim, mas foi toch vooral het vehikel van Brigitte Bardot. Met wie Trintignant trouwens een affaire zou hebben gehad tijdens de opnamen.

Om uit de boulevardbladen te blijven, ging Trintignant nog liever zijn drie jaar legerdienst doen – zelfs al bracht hem dat naar Algerije, dat toen em een ​​onafhankelijkheidsoorlog com Frankrijk foi verwikkeld.

Todas as principais damas in de armen

De grimmige herinneringen aan Algerije stonden haaks op zijn imago. Trintignant werd een idol die alle protagonistas van de sixties em zijn armen kreeg, de het nu Anouk Aimée era, zijn tegenspeelster uit Un homme et une femme, Stefania Sandrelli de Marie-France Pisier. Hij werkte non-stop, en draaide evengoed een goedkope, thriller sexy com Tinto Brass também Col cuore em gola (1969) também de spaghettiwestern O Grande Silêncio (1968) van Sergio Corbucci- por Quentin Tarantino leggeplunderd voor Os oito odiados.

Maar Trintignant zal vooral herinnerd worden para ongelooflijke cheira arthouseklassiekers waarin hij acteerde. Elke grote arthouseregisseur die een complex, ambigue personage in de anbieding had, wist hem te vinden: Bernardo Bertolucci voor eu conformista (1970), Costa-Gavras voor Z em Eric Rohmer para Ma nuit chez Maud (além de 1969), Krzysztof Kieslowski voor Trois couleurs: vermelho (1994); François Truffaut voor Vivement dimanche! (1984).

‘Nos filmes doen acteurs vaak te veel: ze willen de hele situatie uitleggen, terwijl die meestal duidelijk is’, zei hij in een entrevista conheceu Deze Krant. Maar weinig acteurs hadden de fijnbesnaardheid van Trintignant, die op vijftig manieren kon zwijgen – hoewel hij een van de herkenbaarste stemmen uit de cinema had.

Em jaren 90 keerde hij terug naar het theatre, dat hij ‘een intelligentere’ kunstvorm vond dan film. De Oostenrijkse regisseur Michael Haneke lokte hem terug naar de filmset para Amor, e um filme morreu em 2012 de Gouden Palm ganhou em Cannes. Ele foi mais um Trintignants beste rol van deze eeuw, mas niet zijn laatste: in 2019 kwamen hij, Claude Lelouch e Anouk Aimée nog eens samen voor Les plus belles années d’une vie.

Trintignant trouwde eerst conheceu a atriz Stephane Audran, daarna conheceu a regisseur Nadine Marquand. Met laatstgenoemde teve hij drie kinderen, Pauline, Marie e Vincent. Het stel scheidde, waarna hij samen ging wonen met de voormalge racecoureur Mariane Hoepfner. Zijn dochter Marie, a atriz foi, em 2003, vermoord door haar vriend, de Zanger Bertrand Cantat, toen ze em Litouwen foi para filmopnamen. De acteur verloor nog een kind, genaamd Pauline. Zij overleed bij haar geboorte.