Portugal snakt naar diversre bossen om grote natuurbranden tegen te gaan

Encontrei ferme stappen bet bosbouwkundig ingenieur Domingos Patacho, een goedmoedige zestiger, de boshelling op. Onderweg wijst hij de verschiedelden boomsoorten aan: dit is een Portuguese eik, dat een aardbeiboom en hier staat een zeeden. Hij houd stop bijeen hoge, witte boom conheceu twee stammen: een eucalipto. Van deze ene boom liggen er centen leafen op de grond. Die worden niet verteerd; Os micro-organismos portugueses conheceram deze originalmente Australische boomsoort niets beginnen.

Patacho bukt en raapt een langwerpig eucalyptusblad op. Dit exemplaar é volledig zwartgeblakerd. Merkwairdig, quero estar na cidade de Ourém, uma cidade de cem quilômetros a dez noordoosten de Lissabon, é o que há de melhor em zomerse bosbranden gemelt niet gekommen. A marca mais próxima é a vijf km verderop.

Isso é pest van de eucalyptus, diz de ingenieur, die voor een milieuorganisatie werkt. „Als het vuur heel intensief é en er veel brandbare materie om de eucalipto heen ligt, stijgt de rook op en vormt een zuil. Brandende sai, pega delen van de bast gaan de atmosferas in, worden meenegenom door de wind en landen tot wel miles greenrop, waar ze soms nieuwe branden voordenen.”

Net als enkele andere landen werd Portugal deze zomer getisterd door verschillende grote bosbranden. Doden vielen er dit jaar niet, maar het land werd wekenlang flink door de branden ontregeld. Snelwegen mohanen dicht, Moradores e turistas foram evacuados. Grote stukken natuurgebied zijn ermidgecht em houtskoolzwarte vlaktes com boomresten die eruit oohlsteken também spelden uit een kussen.

Em wat welhaast een a tradição portuguesa é geworden, werd er ook dit jaar weer flink gezwartepiet over de köppen van en verandaurkheden voor de branden. Todo mundo fez isso e ninguém fez isso. En tegen elke beschulding valt wel weer wat in te brengen.

Een van de vingers wijst naar de papier- en pulpindustrie, die massaal de eucalyptus plant, omdat deze boom zo snel growt. Dat de eucalipto goed brandt, é evidente que al uit het gegeven dat er ook luciferhoutjes van gemaakt worden. Een quart van alle Portugese bossen bestaat uit deze ene boomsoort. Era o landschap wat afwisselender geweest, dan era o brandgevaar ook minder groot.

De industrie zegt duran dat zíj, em contraste com privépersonen met eucaliptussen op hun land, as plantations goed beheert. Dat wil zeggen: de bodem ontdoet van brandbare struiken in leafren. Nee, zegt de industrie, kijk liever naar degenen die de brandjes stichten.

Schaapen geitenherders

Dát de meeste branden aangestoken worden, lijdt geen twjewerbe. Het zit in de Portuguese cultuur: schaap- en geitenherders branden perceeltjes bos plat om ruimte te maken for het gras dat hun kuddes eten. Als ze dit goed done, is het geen probleme, zegt hoogleraar landbouwkunde Francisco Castro Rego van de Universiteit van Lissabon. „Sommige pastores kennen de ecology. Ze delen die kennis conheceu elkaar.” Het gaat pas mis, aldus Castro Rego, als die brandjes in het verkeerde seizon gesticht worden. De als ze verkeerd inschatten hoe droog het é. Em ja, de laatse jaren é het vaker heel droog. Samen conheceu o Westen van Spanje hoort Midden-Portugal tot de Europese regio’s waar het neerslagtekort het grootst é.

Weer anderen wijzen naar de politik. Hoe komt het, vragen deze criticals zich af, dat Portugal niets geelde heeft van de branden van 2017, waarbij 66 doden vielen? Waarom wordt er zo traag op de branden gegend? Vallen ze echt niet te voorkommen? En zijn de banden tussen de politik en de papierindustrie niet erg hecht, met politici die lobista worden en vice-versa?

Eén grasspriet op een strook kaal land kan genoeg zijn om het vuur van een bosbrand te doen overslaan

Deskundige Castro Rego, die op bosbranden promoveerde, com o premier António Costa (Partido Socialista) em 2006 também ministro van Binnenlandse Zaken varandaulig foi para bescherming van Citizens tegen bosbranden. “Hij erbeijt het system.” Ook de hoogleraar vindt dat er dit jaar eenwein te weinig gewerde om de bosbranden tegen te gaan, en dat het te langst ging. Steeds weer zijn er commissies met adviezen, maar er worden meer plann gemaakt dan uitgevordet.

Toch zijn de bosbranden niet alleen maar de schuld van de premier, de van de herders, de van de papierindustrie, de van de monocultuur, de van het bleckkige ondeht, zeggen de experts. De je het nou aan een onderzoeger, een landeigenaar ou een milieuactivist vraagt, geen van allen heeft een alomvattende oplossing paraat.

Gecontroleerd afbranden

Bostechnicus António Azevedo, een vijftiger met bovenarmen als scheepskabels, weet hoe je brandjes sticht. Hij is er zelfs voor op cursus geweest, zegt hij em Figueiró da Serra, een gehucht enkele centenas de quilómetros dez noorden van Ourém. Op die cursus leerde Azevedo hoe aangestoken branden het risico op grote bosbranden zelfs kunnen verkleinen. Wie kontakt een welgemikt perceel afbrandt, creëert open vlaktes in het bos. En zo’n aberto vlakte kan een mais tarde vuur weer tegenhouden.

Wat Azevedo ook leerde, é dat éen grasspriet genoeg kan zijn om het vuur te doen overslaan. Hij heeft er zelf in het klein mee ekperimenteerd, diz hij. De cursisten hadden een bak conheceu aan weerszijden wat droog gras. Een Grasspriet Verband de twee kanten com elkaar. Aansteker erbij en woesj, ação het vuur.

Em het groot gebruikt Azevedo zijn opgedane kennis om, namens landeigenaren, percelen weerbaar te maken tegen brand. Isso significa: struiken en leavesen weghalen. En, também ele percebe que o wat getter é: een beeit diversitver kretten in boomsoorten. Eiken en kastanjes branden bibliothek niet zo snel, diz Azevedo, omdat er onder hun dichte bladerdaken weinig grott wat tijdens een bosbrand als fuelsel kan dienen.

Mas Azevedo está frustrado. De hele inverno, zegt hij, é o que mais se aproxima de onderhod van éen perceel, hier na Serra da Estrela, em Sterrengebergte, que se encontra entre dois metros de hoogste top op het portugês vasteland deliveryt. Tussen 6 e 20 augustus woedden hier enkele grote branden die 25.000 hectare bos poweist hebben. Inclui a percepção de Azevedo beheerde.

Dit perceel ligt op zeshonderd meter hoogte. Dat is the hoog voor de eucalipto – um problema para resolver. Maar dan é er altijd nog de pijnboom, ook wel parasolden geheten. Net als de eucalipto kan deze boom ‘ontploffen’, waarbij rondvliegende vonken nieuwe brandhaarden kunnen kunnen.

Leia também: Warme, droge maand augustus leidt in veel landen tot heftige natuurbranden

Eigenaar van het perceel dat Azevedo onderhield, woont zelf in Lissabon. Hij betaalde 5.000 euro om het werk uit te besteden. Maar hoe vaak Azevedo hier ook geweest is, en hoe schoon hij het ook hield, all het werk is voor niets geweest. Een rit encontrou een fourwheeldrive over een steil karrenspoor tont de bostechnicus de restante van het bos dat hier tot voor kort woekerde. Uit de geblakerde grond steken nog wat sprieten van bruin struikgewas.

Water geferd is, zegt Azevedo, is dat de omliggende percelen gehalte niet bijgehoden zijn. Dan kun je umtenden wat je wilt, maar via de buurpercelen heeft het vuur zó veel gebröft dat er geen houden meer aan is. De eigenaar, zegt Azevedo, wil nu toch weer een nieuw bos stichten op dit pedaço de terra. Ele é familiar-erfgoed, en hij rennerkert zich nog hoe het vorker eruitzag. „Nós ganhamos como begraven en er nieuwe bomen planten. Bij wirkht kastanjes. Nós plantamos meeten jonge boompjes, want de zaden zouzen toch maar door dieren opgevreten worden.”

Bosverdedigers

Op de terugweg wijst Azevedo op een afgebrande heuvel apao één olijfboomgaard nog volledig bloeit. Geen toeval, zegt hij: de terrassen waar deze olijven groenen, zijn goed ommenden. Azevedo toetert naar vier mannen in een gele wagon van de Sapadores Florestais. Zij zijn ‘bosverdedigers’: com 250 a 300 litros de água em achterbak speuren zij vanaf heuvels naar kleine brandhaardjes om deze al te kunnen doven voorad ze de kans krijgen om tot bosbrand uit te groenen. En voordt de echte brandweer kans ziet om te chegar.

Vraag de bosingenieurs naar een oplossing en ze zeggen dat er meer ‘compartimentalising’ nodig é: meer lapjes bos met verschiedelden sorende beplanting, en af ​​en toe een bisku niks. Ook bepleiten ze dat er op de heuveltoppen stroken land van honderd meter race hagmael kaal worden gemaakt, opdat het vuur daar tegengehoden wordt. Dan moet er wel geld worden uitgegeven om deze vlaktes ook echt kaal te houden. Denk aan de grasspriet uit de cursus van Azevedo. Landeigenaren die niet genoeg geld hebben, zouzen de erkeitten van olijven, pijnboompitten e kastanjes kunnen aanwenden para a neve onderhout.

Een ander idee, van hoogleraar Castro Rego: splits de brandweer op. A defesa kan zich dan richten op het beschermen van dorpen, en the attack kan actef het vuur opzoeken en bestrijden. Por este meio, kunnen deze brandweerlieden ook zelf brand stichten, aldus de hoogleraar, om het vuur een desejado kant op te ‘lokken’. “Het vuur zal zich dan spreaderen in de richting die jij wenst, por exemplo waar er een weg ligt en er dus een natuurlijk einde aan komt.” Maar, waarschuwt hij, dit moet geberen door mensen die weten wat ze doen. “Daar hebben we er meer van nodig.”

Afgebrande Hellingen

Denk ook passou por cima de wat te doen na de marca, zegt Castro Rego. Hij noemt bibliothek het tegengaan van erosão op afgebrande hellingen door er een helikopter houtjes op te storten. De nuggend bestaat berzungen, zegt hij, om meeten weer bomen te planten in gebirt gebied. Maar dan bind je ongewild de strijd aan met het natürliche hersler. „Het beste is om te wachten en een jaar niks te doen. Bomen hebben engineen om te survelen.”

Maar dan nog. As centenas de milhares de eucaliptos e pinheiros em Portugal podem ser facilmente substituídos. Op eucaliptoplantages groenen er tot wel tuijden per hectare, todos os potenciais fakkels morrem hun buurboom kunnen aansteken. E as plantações mais marcaschoon worden geholden, zonder gras, takeken, leaferen en struiken. Em áreas produtivas minder é dat te duur. Ele é a grande angústia dos especialistas: verwaarloosde eucaliptoplantages vol brandbaar material rond de stammen. De Australische boom houd Portugal em zijn greep.

Em bos van Ourém pakt Domingos Patacho nog een paar burnte eucaliptobladeren op. Nog een geluk, zegt hij, dat deze al uitgedoofd waren toen ze hier terekwamen. „Bij een plaatsje hier verderop é een bosbrand gedocumenteerd die op deze manier een stuwmeer overstak. Setecentos metros de largura. Allemaal het werk van de eucalipto.”