Joanne van den Broek (40) uit Zwijndrecht kreeg in marart 2020 abre een vreemde smaak in haar mond. Daarna começou a ter o braço te tintelen. Vreemd, dacht ze. Maar voordat ze zich zorgen kon maken, trokken de klachten alweer weg.
“Maar al gauw gebeurde het vaker”, zegt Joanne. “En ik kreeg er ook enxaquecas bij. Al snel beperkte het me enorm in mijn functioneren. Binnen de kortste keren beheerste het mijn hele leven.”
Sintomas do Zware
Joanne werkte vier dagen por semana na logística. Vanwege de coronacrisis en de lockdown waren haar drie dochters (nu 11, 10 en 8) permanente thuis. “Ik mais mijn werk doen, voor de kinderen zorgen, het huishouden. De oudste heeft bovendien een verstandelijke beperking, ze heeft extra aandacht nodig.”
Dus toen de huisarts zei dat ze última teve van stress, dacht ze: ja, dat zou best kunnen. “Ik herkende mezelf daar wel in. Vrouwen zijn vaker control freaks, toch?”
Maar tegelijk knaagde er iets. Quer ver sintomas de estresse? “Ik had zware hoofdpijnen. Nekpijn ook. Ik zag bijna continu vlekken. Ik moest vaak overgeven. De tintelingen bleven komen en gaan.”
Keer op keer ging ze naar de huisarts. Vanwege wisselingen in de praktijk foi dat steeds iemand anders. “Allemaal zeiden ze hetzelfde: stress. Ik kreeg pillen tegen de migraines. Die slikte ik onophoudelijk, maar helpen deden ze niet.”
Er moest toch íets gebeuren, en daarom besloot Joanne de stress toch maar aan te pakken. Ze zegde haar baan voor vier dagen op en begon een andere baan. “Vijf halve dagen. Voor een half salaris dus.”
Van de trap dormiu
Bij die baan kwam ze niet op gang. Het wilde gewoon niet. Ze functioneerde niet zoals ze van zichzelf gewend was. In de tweede week bij dat nieuwe bedrijf liep ze de trap af. “Mijn linkerbeen hield er opeens mee op. Maar toch heb ik me van de trap gesleept. De dames van de receptie zagen mij zo die trap of klungelen. En ik ben – achteraf levensgevaarlijk – met de autoger naeden.”
De volgende dag werd Joanne, die nog in haar proeftijd zat, op staande voet ontslagen. “Ze zeiden dat ik een heel andere pessoa was gebleken dan ze dachten, nadat ze me tijdens de sollicitatie hadden leren kennen.”
Bij de huisarts zat ze te huilen. Mesmo assim, ele diagnostica: “U heft een burn-out”. Ze smeekte om een doorverwijzing para neuroloog. “Eindelijk kreeg ik die.”
Het was inmiddels half novembro – zo’n acht maanden na de eerste klachten, en zo’n zes maanden nadat ze voor het eerst naar de huisarts was gegaan – toen ze een CT-scan kreeg in het Albert Schweitzer in zieken “Precies op dat moment kreeg ik een grote insult, een aanval”, zegt ze geëmotioneerd. “Ik ben daardoor gered. Ik raakte bewusteloos en toen ik weer bijkwam, was ik in een heel ander ziekenhuis.”
Ele era o Erasmus MC em Rotterdam. Arten hadden een gaatje in de schedel gemaakt om de druk op haar hersenen te verlichten. Dat was nodig omdat Joanne een hersentumor bleek te hebben. Er was ook een cyste, waarbij zich vocht ophoopte. Intussen heeft ze 28 bestalingen gekregen, en een chemokuur, e en een operatie. “Ze kunnen niet alles weghalen. Dus het is een kwestie van onder control houden.”
Ellende em particular
Joanne wil, zegt ze, niet boos zijn op de huisartsen. “Zij hebben hun desculpa aangeboden, ze deu toe dat ze het sneller serieus hadden moeten nemen. Maar, ja, het me wel dwars. ellende bespaard gibleven.”
Misschien, zegt Joanne, era o tumor dan nog wat kleiner geweest. “En ik was dan zeker niet aan een nieuwe baan begonnen met alle onzekerheid van dien. Want nu kreeg ik van het UWV 70 procent van dat lagere, halve inkomen. de dokter het zegt, dan wil je dat geloven.
Over de vooruitzichten denkt ze niet te veel na. Ze é vaak treurig gestemd, dat wel. Ik zit in de zomer van mijn leven, maar echt zomers is het. Ik ben vaak moe. Emotioneel moe, ook. Hulp krijgen is niet makkelijk. Je moet er heelref eterg. ook energie. ben er nog.”
Costurando vozes para mulheres
Aanleiding voor dit entrevista foi ons artikel over de petitie van Mirjam Kaijer van Stichting Voices for Women. Daarin pleit ze voor genderspecifieke zorg en to meer onderzoek naar onverklaarbare gezondheidsklachten van vrouwen. Vrouwen krijgen minder snel dan mannen een doorverwijzing naar een especialista, zo luidt de klacht. “Nós crijgen nog steeds te snel labels als stress, burnout, gespannenheid, angsten en depressiviteit”, zegt Kaijer.
De petitie werd vorige week overhandigd aan ministro Ernst Kuipers (Volksgezondheid, Welzijn en Sport).
“Pakar media sosial. Ahli kopi pemenang penghargaan. Penjelajah umum. Pemecah masalah.”
