Het horrorgenre me fascina. Daar kan ik kort en duidelijk over zijn. Of het nu gaat om boeken, filmes de jogos; het trekt me allemaal. Lees, kijk en speel ik dan aan een stuk door alles wat met horror te maken heeft? Absolutamente novo. Het feit dat het mij fascineert, betekent namelijk niet dat ik er ook veel behoefte aan heb om ermee in aanraking te komen. Om eerlijk te zijn spreken we hier over een innerlijke strijd die ik voer tussen willen en durven. Want er zijn nogal wat angstaanjagende opties kan ik u vertellen.
Van jongs aan ben ik altijd al een realizada op sokken gebleven. A seguir: de guards van Thief II: The Metal Age wisten mij al meer dan de stuipen op het lijf te jagen. Toch trekt het angstaanjagende (en te meer het bovennatuurlijke) mij ontzettend. Flink wat jaren na mijn ervaringen als dief kwam ik em um anraking com Amnesia: The Dark Descent. Vrienden vertelden mij dat ik te maken kreeg met én van de engste spellen ooit gemaakt. Nós colocamos todos os comandos de voz abertos e laptop a um tafel com um koptelefoon op. Ik schrok meer van mijn vrienden dan van het spel. Een ervaring die mij toch wel wat zelfvertrouwen wist op te leven nu ik er zo aan terugdenk. 1-0 para Sander vs horror zou je zeggen.
Moed bleek echter niet met de jaren te komen. De volgende ervaring foi Outlast. Dez minutos… errando. Allemachtig, wat jaagde dat spel de stuipen op het lijf. De setting van een richting waarin alle veiligheidsvoorschriften geschonden werden liet mij niet koud. Er é bij het spelen van dit soort spellen altijd een vuistregel: ik speel het met vrienden. De controller draait elk half uur door naar de volgende speler. Dit kun je zeker zien als valsspelen. Alleen op een zolderkamer com een koptelefoon op, dat zijn de echte holden van het gênero. Afijn, ele é een middenweg om te zorgen dat ik toch conheceu dit soort jogos em aanraking kom.
Ideal om door te pakken foi dan ook Until Dawn. O jogo da Supermassive Studios foi feito especialmente para você. Het spel volgt een aantal tieners dat in een prachtige chalet in de bergen de nacht probeert door te brengen. Een seriemoordenar en onverklaarbare krachten zorgen er echter voor dit complete uit de klauwen loopt. Het spel bevat meerdere personages die het mogelijk maken om de controller door te geven. Iedereen kest een personage en é daar veranwoordelijk voor. Je kon dus lekker kijken op een afstandje als jouw personage vroeg in het spel het loodje legde. Uiteraard tinha um personagem onde mijn hoede dat tot eind meedeed en ook nog eens een zeer discutabele beslissing nam aan het einde.
Supermassive Games começou a jogar multiplayer local entre os jogos de terror com The Dark Pictures Anthology e também com The Quarry. Ele foi criado para o formulário de zijn para minha porta que gaan conheceu o jogo de horrorgames. Homem magro? Mij niet gezien. Fasmofobia? Isso é bem zo verstandig?
A primeira versão do ik zonder meer gehad heb, foi a versão VR de Resident Evil VII: Biohazard. Vasto em een boshut conheceu een bloeddorstige familie die je op de hielen zit. Kijk omhoog, opzij of achterom… overal is die omgeving die je het liefst wilt verlaten. Vrienden conheceu een grote mond kwamen over de vloer, om zichzelf vervolgens na een minuut of twintig de headset te zien afzetten. Conheça a história de Resident Evil VIII: Village para PSVR 2 é mais ou menos assim.
“Penjelajah yang bangga. Pakar media sosial lepas. Pemecah masalah. Pemain game. Penggemar perjalanan yang ekstrem.”
