Asielzoekers die gdeporteerd zouden worden naar Ruanda doen hun verhaal: “Het voelde alsof ik geëxecuteerd zou worden”

A primeira vez que o país chegou ao Reino Unido em Ruanda foi muito cedo, chegando à porta de última hora da Europa para o Reino Unido de Mens (EHRM). Het aantal vluchtelingen op de eerste vlucht lag aanvankelijk op 130, maar een hele reeks juridische procedures perkte dat aantal in tot zeven.

Enkelen van die zeven deden bij journalisten van O Independente hun verhaal. Dinsdagnamiddag werd op de celdeur van de 45 jarige Mohammed geklopt en werd hem verteld dat hij naar Ruanda zou gebracht worden. “Ze gebruikten hun mobile telefoon om te vertalen,” zegt de Iraanse Koerd. “Ze vroegen me: ‘Heb je een harnas nodig?’ Ik schreef: ‘Nee, ik wil bij jullie leven, waarom zou ik proberen jullie pijn te doen?’ Ze deden het in het volste geheim. Ik heb nooit iemand anders gezien totdat ik daadwerkelijk in het vliegtuig zat”, vertelt hij. “Ele também era de nós voor de laatste keer afscheid name. Ele foi erg pijnlijk,” zegt hij.

Mohammed werd em een ​​busje gezet, waar hij naar eigen zeggen gezelschap kreeg van vijf agentn. “Het voelde alsof ik geëxecuteerd zou worden”, zegt hij. “Ik zat daar maar. Ik kreeg niet eens toestemming om een ​​luchtje te scheppen, tenzij ik naar het toilet wilde gaan. Ik era echt verbijsterd. Ik dacht: ‘Welke misdaad heb ik begaan om zo behandeld te worden?’ Ele era erg vernederend.”

“Als ik terugga, palavra ik vermoord”

Ook de 25-jarig Zoran werd op het vliegtuig geplaatst. “Het voelde als niets wat ik ooit eerder heb meegemaakt.” Hij zegt dat hij beveiligers smeekte om hem niet in het vliegtuig te dwingen. Op de geluidsopname van een telefoongesprek dat hij met een vriend heeft kunnen voeren, is the horen hoe Zoran schreeuwt van de pijn. Hij zegt dat anderen ook aan het schreeuwen waren.” “Ik zei dat ik daar niet heen wilde, maar ik had een riem om mijn buik en ik was geboeid. Als ik terugga naar Iran zal de regering me vermoorden.”

LEI OK. Stapt het Verenigd Koninkrijk na de Brexit uit het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens? “Dat zou dramatisch zijn”

Ook de 36 jarige Taha vertelt over de gruwel die hij ervaarde. Hij was zo bang dat hij flauwviel toen de agentn op zijn deur kwamen kloppen. “Ik kon niet ademen, dus moesten ze me per brancard uit het detentiecentrum halen”, zegt hij. “Ik kon ook niets doen omdat ze handboeien gebruikten.”

En hetzelfde klinkt bij de 25 jarige Rasool. “Je kunt het niet vergelijken met de dood, de dood is beter. Ik had nooit gedacht dat me dit zou overkomen, dat ze me naar een ander land zouden brengen, zo ver weg van alles wat ik ken”, vertelt hij aan The Independent. Rond 19.30 uur (lokale tijd) kreeg hijeen telefoontje van zijn advocaat die het nieeuws meldde dat hij toch niet op de vlucht mais zitten.

Uiteindelijk moest niemand naar Ruanda vertrekken. Maar de Britse regering liet al weten dat ze “niet ontmoedigd” zijn na de annulatie van de vlucht.

(sg)